Weekend in Waterloo, de sombere vlakte leeft wel degelijk!

Natuurlijk had ik de site van Waterloo in het verleden al bezocht. Maar niet
op deze manier. Niet volledig. Voor deze uitstap stelde ik aan mijn vader voor
om met mij mee op stap te gaan. Napoleon is altijd al zijn favoriete
historische personage geweest en het leek mij logisch dat ik hem meenam op
ontdekkingstocht.

Ik reserveerde een grote
kamer voor twee in de landelijke gîte ‘La Bachée‘, vlakbij het slagveld in Plancenoit.

Een oude Brabantse
boerderij uit de XVIIIde eeuw, om ecotoerisme te combineren met een bezoek aan
de hoogtepunten van Waterloo. Ideaal. Witgekalkte muren, een schaduwrijke tuin
en rode geraniums maken het tot een charmante plek waar je je snel thuis voelt. 

Het Wellington-Museum, hoofdkwartier van Graaf Wellington

Ik dacht nog aan het hotel Dolce La Hulpe, een viersterren wellnesshotel in het Zoniënwoud. Ik was er al
geweest met vriendinnen! Maar ik zag mijn vader niet meteen in het gepamperde
universum.
Op naar LaBachée dus.

We startten ons weekend met
een bezoek aan het Wellington-museum. Een totale onderdompeling in het hart
van de strijd. Het hoofdkwartier van Graaf Wellington herbergt een
uitzonderlijke collectie: wapens, kanonnen, capes, gravures… en zoveel andere
historische objecten. De plaats zelf is opwindend, want het is hier, in deze
oude overnachtingsplaats, dat de bevelhebber van de Britse en geallieerde
legers de nacht doorbracht van 17 op 18 juni 1815 en er zijn
overwinningsrapport schreef.

Hoewel het museum perfect
de rol en weerslag van elk van de deelnemende naties nagaat, kreeg ik toch wat
bijkomende uitleg: mijn vader is een onuitputtelijke bron van kennis op dit
vlak.

De site van de Leeuw van Waterloo

Vervolgens trokken we naar
het Museum van de Slag van Waterloo 1815, nog één van die onmisbare
bezienswaardigheden op de site van het slagveld. Geanimeerde kaarten, 3D film,
schattenjacht, ensceneringen. Alles om je de geschiedenis te laten herbeleven.
De ervaring speelt in op alle zintuigen en je gaat helemaal op in de decors.

Ik moet bekennen dat ik
mijn vader niet alle tijd gegeven heb. Niet dat we tijd te kort kwamen, maar
hij stopte voor elke vitrine in de 2000m² grote ruimte, vergaapte zich aan elk
uniform… Helemaal opgaand in zijn passie! Ik had eerder zin om de benen te
strekken: hij zorgde ervoor dat ik langer moest wachten om de 226 treden van de Leeuw van Waterloo te beklimmen.

Uitzonderlijke
vergezichten bewonderen in open lucht: dat is helemaal mijn ding! Met zijn 40
meter hoogte biedt de heuvel van de Leeuw van Waterloo een magisch uitzicht.
Een 360° zicht op het volledige slagveld. De leeuw werd opgetrokken in 1826 op
vraag van Willem I, koning der Nederlanden: zo wilde hij de vermoedelijke plek
aanduiden waar zijn oudste zoon gewond raakte op 18 juni 1815. Ik hou van anekdotes.
De bronzen leeuw (gegoten met metaal van Franse kanonnen), staat voor de
overwinning van de monarchieën. Ik voelde me heel klein daarboven. Maar ook
gelukkig om samen met mijn vader zo’n zicht te aanschouwen. 

Het Panorama van het slagveld en de Ferme d’Hougoumont

We deden ook nog een
uitstap naar het Panorama van het Memoriaal, een cirkelvormig gebouw met daarin
een doek dat in 1912 gemaakt werd. 110 meter doorsnede en 12 meter hoog. Zoveel
gevechtsscènes dat je uren nodig hebt om ze allemaal te bekijken. Ik hou van
schilderijen, maar ik moet toegeven dat vooral het geluidspel me kippenvel gaf.
Je hoort de vechtgeluiden van overal. Indrukwekkend.

En omdat ik met papa niks mocht
missen, bezochten we ook nog de Ferme d’Hougoumont. Een strategische plek die de
rechterflank van de geallieerden beschermde, en de plaats waar de broer van
Napoleon de moorddadige gevechten ontketende. Wat een afleidingsmanoeuvre moest
worden, gaf aanleiding tot de meest gewelddadige van de veldslagen in Waterloo.
Koude rillingen.

Ik geef toe dat deze
herdenkingsmonumenten een mens bij de keel pakken wanneer je ze probeert te
begrijpen, eerder dan enkel te bekijken. Ze zijn meer dan zomaar musea. Ook de
animaties (dagelijks in de zomer) zorgen ervoor dat alles tot leven komt. Er is
voor iedereen wat. Het is de moeite om het volledige aanbod ui te pluizen.
Bivak, het bedienen van een kanon, soldatenschool, uitstappen met een
paardenkoets…

Nu ik eraan denk: als u,
net zoals ons, geïnteresseerd bent in de volledige herdenkingssite, vergeet dan niet een ticket te nemen
dat de verschillende bezoeken combineert. Zo verschiet je niet al je pijlen in
de strijd.

Ferme de Mont-Saint-Jean en zijn Waterloo-bier

Vervolgens nam ik mijn
vader mee naar de Ferme de Mont-Saint-Jean. Dit gebouw, dat nog dienst deed als
Engels militair hospitaal, herbergt vandaag een microbrouwerij.

Je kan er het brouwproces
van het Waterloo-bier ontdekken… gevolgd door een degustatie met enkele stukjes
kaas afkomstig van de kaasmakerij Saint-Michel (de beste kaasmakerij van België
in 2016).

Zonder de wespen, die ook
interesse toonden in deze heerlijke producten, zou het bezoek perfect geweest
zijn. Ik kon ook niet weerstaan aan de suikertaart, nog een specialiteit van
Waterloo. Ze was meteen op. Heerlijk! Ik hou van uitstappen die zowel cultureel
zijn als om duimen en vingers bij af te likken.

Mijn liefste vader stelde
een winkeluitstap voor, alvorens terug te keren naar de gîte om uit te rusten.
Maar ik heb het aanbod geweigerd. Hoewel Waterloo een droomlocatie is om te
shoppen, met niet minder dan 700 handelszakenen heel wat mooie boetieks, was het
weer veel te mooi. Ik kom een andere keer wel terug met een vriendin. 

De Fondation Folon in La Hulpe

We deden nog een kleine omweg
om de Saint-Joseph kerk te bezoeken voor we terugkeerden. Deze oude koninklijke
kapel uit de XVIIde eeuw werd tot kerk omgedoopt in 1823. Zeer mooi!

De volgende ochtend, na het
ontbijt in de tuin, zetten we koers naar de Fondation Folon in het Kasteel van La Hulpe. Ik genoot
ervan om deze Belgische kunstenaar die ik altijd al bewonderde, beter te leren
kennen. Aquarellen, schilderijen, sculpturen. Dat alles met muzikale
begeleiding en kunstige belichting.

Een uitnodiging tot
dromerijen. Papa bracht me aan het lachen: hij was duidelijk minder onder de
indruk dan van het  memoriaal en nu stond
hij als eerste aan de uitgang. Een wandeling in het park van het Solvay-Domein is een omweg waard: een gids leidt je rond en laat je de werken
van Folon op een andere manier ontdekken.

Wat een mooi weekend!