Smeltende gletsjers, hongerige steden en onrustige vulkanen: het Andes-gebergte in 2225 is allesbehalve stabiel.
© adele-beausoleil
De Andes, die indrukwekkende ruggengraat van Zuid-Amerika, lijken onverwoestbaar. Maar geef het 200 jaar, en het beeld zou drastisch anders kunnen zijn. Nee, de bergen verdwijnen niet – maar hun balans wordt fragieler dan ooit.
Gletsjers: ijs dat herinnering wordt
De Andes-gletsjers krimpen alarmerend snel. Wetenschappers voorspellen dat vele al in de 22e eeuw verdwenen zijn. Tegen 2225 dreigen miljoenen mensen in steden als Lima, La Paz en Santiago zonder betrouwbare watervoorraad te zitten. De “watertoren van Zuid-Amerika” droogt langzaam op.
kirill-burov
Vulkaan of aardbeving? Waarschijnlijk beide
De Andes liggen middenin de Pacifische Vuurcirkel. Over 200 jaar mogen we nog steeds rekenen op stevige aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. Nieuwe kraters, verzakkingen en verplaatste steden zijn niet ondenkbaar. Spectaculair, ja, maar ook levensgevaarlijk. Het landschap verandert, de risico’s blijven.
Biodiversiteit op drift
Condors, lama’s, nevelwouden: allemaal bedreigd door klimaatverschuivingen. Dieren en planten zullen noodgedwongen steeds hoger moeten klimmen. Maar er is een grens: als er geen berg meer boven hen is, houdt het verhaal op.
De mens als spelbreker (en redder?)
Mijnbouw, landbouw en groeiende steden zuigen de Andes langzaam leeg. In 200 jaar zullen de Andes-staten gedwongen worden tot radicale oplossingen: waterrecyclage, slimme landbouw en misschien zelfs kunstmatige gletsjers. Een sciencefiction-idee vandaag, maar mogelijk alledaags in de toekomst.
De Andes in 2225 blijven een imposant gebergte, maar ze dragen de littekens van ons tijdperk. Ze zullen nog altijd mensen inspireren – maar misschien ook angst inboezemen. Eén ding is zeker: wie de Andes wil behouden zoals ze zijn, moet vandaag beginnen met keuzes maken.